Πρωταθλητισμός και Κορωνοϊός

12-03-2020

ΜΙΑ ΑΥΘΟΡΜΗΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

Απευθύνομαι σε όλες και σε όλους τους Μεταπτυχιακούς φοιτητές όλων των κύκλων και ειδικά στους επαγγελματίες υγείας, μετά τις επιστολές ανησυχίας που διέκρινα ότι εξελίσσονται σε κραυγές αγωνίας.
Δεν απευθύνομαι ως Διευθυντής και ως Εμπειρογνώμων, αλλά ως φίλος με μεγαλύτερες εμπειρίες και ίσως με παλαιότερες έντονες φιλοσοφικές ανησυχίες.

Όταν έκανα τη Διδακτορική μου Διατριβή 1978-1982 και μελετούσα τα θέματα της οργάνωσης για την υγεία και ασφάλεια στην εργασία, θυμάμαι τη ρήση ενός μεγάλου συγγραφέα “Ουδείς γνωρίζει καλύτερα από τον εργαζόμενο τους επαγγελματικούς κινδύνους στον εργασιακό του χώρο”.

Έτσι εξ’ αρχής σας λέω, ότι δεν αμφιβάλω για τις γνώσεις σας και τα μέτρα πρόληψης που λαμβάνετε.
Το μεγάλο όμως θέμα στις μελέτες μας ήταν: τι επιφέρει η εντατικοποίηση της εργασίας και κυρίως, τι επιφέρει, όχι τόσο η σωματική κούραση, αλλά η νευρική εξάντληση.

Συνήθως οι επαγγελματίες υγείας και κοινωνικής φροντίδας, έχουν αυξημένη κοινωνική συνείδηση και λειτουργούν στο πλαίσιο της κοινωνικής συλλογικότητας και καθίστανται αρωγοί στην εφαρμογή της επικουρικότητας του κράτους.
Έχουμε όμως διαπιστώσει, ότι σε περιόδους παρατεταμένης αυστηροποίησης μέτρων πρόληψης, η κούραση επιφέρει πεσιμιστικές διαθέσεις και συνακόλουθα, πολλές φορές κάμπτουν τη συνέπεια, τον επαγγελματισμό, τη συμμόρφωση και την ελπίδα, ιδίως εάν ο χρόνος επιφυλακής και εντατικής προσφοράς είναι πολύ μεγάλος.

Πως αντιμετωπίζεις λοιπόν τέτοιες καταστάσεις; Υπάρχουν εύκολες λύσεις; Φυσικά και όχι.
Τούτες τις ώρες, εάν δεν αφήσεις την ορθολογική σκέψη, μόνο για να καταλαβαίνεις-αφομοιώνεις γρήγορα και εφαρμόζεις κατά γράμμα τα μέτρα πρόληψης και να εντάξεις στο φαντασιακό-συνειδησιακό σου, όπως οι πρωταθλητές το αγωνιστικό πείσμα και τη θέληση για νίκη και όχι για ήττα, τις αντοχές δεν θα τις βρεις που τόσο έχεις ανάγκη.

Υπάρχουν περίοδοι στη ζωή μας, που η κοινωνική συμβίωση μάς θέλει πρωταθλητές και δυστυχώς, η εύκολη υπέρβαση των επιβιωτικών αναγκών στη σύγχρονη εποχή μας, έδιωξε τον μαχητή. Μάθαμε να μην σφίγγουμε τα δόντια μας, ούτε για φυσική, ούτε για πνευματική, ούτε για ψυχολογική υπέρβαση. Εύκολο το διάβα των τελευταίων γενεών. Κάτι ανούσιες, ανεγκεφαλικές πολιτικές κοκορομαχίες και πολιτισμικές μπούρδες που δεν σε προετοίμαζαν για τίποτε, επικρατούσαν οπαδικά δημιουργώντας το σύγχρονο πολίτη της ελάχιστης προσπάθειας και του ατομισμού.

Στην ιστορία, χιλιάδες φορές μες στη γαλήνη της απόλαυσης και του εφησυχασμού, ο άνθρωπος βρέθηκε στην αντίπερα όχθη και έψαχνε εναγωνίως να βρει, τους συνεπείς της μείζονος προσπάθειας, με ήθος και σθένος μήπως καταγάγει έστω και μια νίκη. Σήμερα, συγγενείς, φίλοι, παιδιά, γονείς, ο διπλανός και οι ασθενείς, περιμένουν να νιώσουν, ότι δίπλα τους έχουν πρωταθλητές και μαχητές στα «σύνορα» της κοινωνικής συμπεριφοράς. Τούτο ίσως είναι και το φάρμακο για το πείσμα και την ενδυνάμωση, που τόσο ανάγκη έχετε.

ΕΙΜΑΙ ΣΙΓΟΥΡΟΣ ΟΤΙ ΕΙΣΤΕ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΡΙΕΣ ΚΑΙ ΠΡΩΤΑΘΛΗΤΕΣ

Με πολλή αγάπη
Σωτήρης Σούλης